Wat vooraf ging: Sjaan was aan de grote schoonmaak begonnen, maar een forse regenbui maakte er een eind aan, tot groot plezier van Cor.
Als alle natte meubels weer in de kamer staan en met de halve voorraad aan handdoeken is afgedroogd, zakt Sjaan op een stoel neer. Alle moeite voor niks. Een ochtend sjouwen voor nop. “Ach joh…”. Probeert Cor haar op te beuren. “Alles is lekker schoon geregend, de planten lekker besproeid, en je kleedjes uitgeklopt. Prima, toch.” Sjaan kan er de positiviteit niet van inzien. Wat overblijft zijn twee wassen aan handdoeken, en stoelen, waar je voorlopig nog niet op kunt zitten, zonder er met een natte broek vanaf te komen.
“Ik ga boven even fietsen.”, en Cor loopt de gang in, haalt uit zijn jaszak zijn aansteker en pakje shag; zijn onmisbare attributen voor een geslaagde work-out. “Ik ga even naar Mira.”, roept Sjaan hem na. Ze moet er even uit. Mira is de oudere zus van Sjaan. Sinds een jaar woont ze in Dubbelmonde in een woongroepje met beginnend dementerende bewoners. Als Sjaan de gezamenlijke woonkamer binnenkomt is Mira er niet. Volgens de andere bewoners is ze op haar kamer en Sjaan loopt naar de lift.
“Kom je voor je zus? Ze ligt op bed. Ze is gisteren gevallen.” Weet een medebewoner bij de lift te melden. Als Sjaan Mira’s kamer binnen stapt, ziet ze haar zus als een zielig hoopje in bed liggen. “Hee, meissie. Wat is er gebeurd?”, vraagt Sjaan als Mira haar kant opkijkt.
“Wat kom jij nou doen? Waar is Sjaak?” “Sjaak? Welke Sjaak?”, Sjaan heeft geen idee wie haar zus voor ogen heeft. Haar overleden man heette Sjoerd. Ze zal hem toch niet bedoelen. “Ja, dat weet ik ook niet, hoor. Kom je me ophalen?”, vraagt Mira en ze probeert op te staan uit bed, maar haar verkrampte gezicht laat zien dat dit niet gaat lukken.
“Blijf nog maar even lekker liggen, Mier, het is nog vroeg.”, sust Sjaan haar zus. “Nee, ik moet eruit, hoor Cor. De kapper komt zo mijn haar doen, joh.” Cor? Sjaak? Bedoelt ze ons, vraagt Sjaan zich af. “Oh, komt iemand je haar doen? Moet je niet zelf naar de kapper? Ik kan je wel even brengen.” “Nee hoor, dat hoeft niet…”, en Mira zakt weg in de kussens en dommelt in slaap.
Als Sjaan navraag gaat doen over wat er gebeurd is, hoort ze dat Mira een TIA heeft gehad en daardoor nog meer in de war is geraakt. Ze is gevallen en heeft haar knie flink opengehaald. De dokter heeft er drie hechtingen in moeten zetten. Naar de kapper hoeft ze niet; ze moet eerst maar wat tot rust komen. Op de vraag van Sjaan waarom ze haar niet gebeld hebben, krijgt ze het antwoord dat het telefoonnummer niet klopte of afgesloten was. Och, ja, dat is waar ook. Die stond op het theekastje buiten in de regen.
