Na de ongelukkige actie van Sjaan om het gordijn van de rails te halen waarbij ze met gordijn en al kwam te vallen, is er een grote scheur in de vitrage ontstaan. “Cor, we hebben nieuwe gordijnen nodig. Maar dat betekent dat er nu echt NIET meer gerookt gaat worden binnenshuis. Geen shag, geen sigaret, geen sigaar, geen pijp en ook geen elektrische sigaret, als je dat maar in je oren knoopt!” Sjaan geeft haar strengheidsbeleid extra lading door met haar wijsvinger vlak voor Cors neus heen en weer te bewegen. De boodschap is bij Cor overgekomen, zonder een enkel woord van bevestiging of ontkenning.“Bovendien is het ook heel slecht voor je en ook voor mij, want ik adem die rook ook in.” Cor haalt zijn schouders op en loopt naar buiten, waar hij in de achtertuin een sigaartje opsteekt. Sjaan kijkt hem vanuit de keuken aan, waarop Cor zijn duim naar haar opsteekt, alsof hij zegt: “Zo goed?”Sjaan maakt een afwerend gebaar naar hem en draait zich om. Cor ziet haar naar de telefoon lopen. Als hij even later weer binnen stapt, zegt Sjaan triomfantelijk dat hij morgenochtend bij de huisarts verwacht wordt.  “Om negen uur, en dit keer ga ik met je mee, voor het geval je weer verdwaalt en bij de Watertoren belandt.”Om kwart voor negen zitten Cor en Sjaan in de wachtkamer bij de huisarts. “Beter te vroeg, dan te laat.”, is het tegenargument van Sjaan als Cor zijn gemopper op haar gehaast laat horen. Om kwart over negen worden ze binnen geroepen. “Zie je nou wat ik bedoel?”, wil Cor nog zeggen, maar de blik in Sjaans ogen zegt: Stil! Cor kent die blik maar al te goed en slikt zijn woorden in. Als gewoonlijk doet Sjaan het woord en mag Cor het allemaal beamen, gezien de blik die weer zegt: Stil! “Dokter, mijn man rookt veel, en als ik zeg veel, dan bedoel ik ontzettend veel. Op zijn longen, dat is zeker. Hij rookt zo veel dat er teer op mijn gordijnen kleeft en zo veel dat mijn man enorm moet hoesten, vooral ’s nachts. Ik doe geen oog meer dicht. Ik heb al gezegd dat het zeer ongezond is, maar zegt U er nou eens iets van!”

Cor staat beteuterd te kijken naar het groepje pittig doorstappende dames, onder leiding van een vrolijke, enthousiaste opperstapper, met als hekkensluiter zijn vrouw Sjaan. Wat een teleurstelling! Geen etentje, maar stappen met stokken; voor Sjaan is het meer sjokken met stokken, maar voor Cor staat de rem erop. Daar staat hij dan, met zijn gloednieuwe bergbeklimstappers, zijn stokken en zijn dunne shaggie aan zijn onderlip.Boos gooit hij de stokken aan de kant, smijt zijn peuk op straat en loopt in een moordend tempo, waar de wokdames niet van terug hebben, richting huis. Wat denken ze wel niet? Dat hij zich tussen die kakelende kippen gaat bewegen, en verwachten ze dan ook nog dat hij die dunne stokjes mee laat lopen? Hij is Malle Pietje niet!Thuis schenkt hij zich een flinke borrel in, steekt een dikke sigaar op en legt zijn voeten, compleet met wandelschoen, op het blad van de salontafel. Wat nog beter is, is een flink stuk kaas en een dikke plak leverworst. Zo… het rijk alleen, en als Sjaan dit wekelijks blijft doen…tadaaaaa: elke week feest voor hem.Dan gaat zijn mobiel. ”Waar blijf je nou?” Het is Sjaan. Blijkbaar heeft er iemand toch achterom gekeken waar die ene man nou was.“Ik kreeg kramp in mijn kuit. ”liegt Cor er lustig op los. “Komt waarschijnlijk door die nieuwe schoenen.”, giet hij er nog een scheutje bij. “Ik moet ze eerst thuis wat uitlopen.” Hoppa, Cor verzint het ter plekke. Uitlopen op de salontafel, als je blijft aandringen, denkt hij. “Cor, uitlopen kan nu toch ook tijdens de les. Kom gewoon! We staan bij de Watertoren, we wachten wel even op je.” Ammehoela, denkt Cor en hij verzint de volgende smoes alweer. “Ik moet ophangen, de bel gaat. Tot straks, veel plezier!” Als Sjaan thuiskomt is het eerste wat ze doet haar schoenen uittrekken. Niet vanwege het profiel waar de nodige troep tussen gaat zitten, wat ze uiteindelijk toch zelf zal moeten opruimen, maar vanwege een dikke blaar op haar hiel.“Pfffffff, ik ben kapot! Mijn voeten doen zeer, mijn hiel, kijk nou! Voorlopig even niet, hoor. Ik ga eerst mijn schoenen goed uitlopen.” zucht Sjaan.

Cor heeft nieuwe schoenen gekregen van Sjaan, donkerblauwe met oranje strepen. Hij vindt dat ze lekker zitten, maar iets te sportief naar zijn zin. Sjaan heeft dezelfde, maar dan lichtgrijs met roze strepen. “We lijken wel zo’n ANWB stel.”, zegt Cor als ze beiden hun schoenen aan hebben. “We gaan deze schoenen toch niet aandoen als we gaan eten, hè?”, zegt Cor als Sjaan hem vertelt dat dit soort schoenen speciaal voor het “wokken” zijn. “Eten? Nee, dan heb ik graag dat je ze weer uitdoet. Kijk dat profiel aan de zool, daar gaat van alles tussen zitten en dan kan ik het weer in huis opruimen.”,stelt Sjaan. Cor richt zijn hoofd naar het plafond en kijkt dan zijn vrouw weer aan. Zijn dit voortekenen van beginnende Alzheimer? Wat bazelt ze nou toch allemaal?“Schiet je een beetje op, Cor! We moeten om half elf bij de Gravenhorst zijn.” “Bij de Gravenhorst? Gaan we daar wokken?” Cor weet nu al dat het vast en zeker GEEN All you can eat gaat worden, maar vooruit. Met Cor kan je alle kanten op. “De stokken krijgen we daar.”, zegt Sjaan terwijl ze haar jas aantrekt. Prima, denkt Cor, maar ik gebruik gewoon een vork, hoor. Doe jij je best maar met je stokkies.Bij de Gravenhorst vormt zich een groepje dames met wat volgens Cor skistokken zijn. “Kijk nou, Sjaan, die gaan zeker op langlaufvakantie, haha.” Sjaan kijkt haar man met een grote glimlach aan en zegt: “En wij gaan mee!”Och heden, denkt Cor, ze gaat echt achteruit met haar brein. Uit eten in wandelschoenen en op wintervakantie met hooguit een damestas en vijf euro op zak. Dat huisartsenbezoekje gaan we binnenkort maar eens samen afleggen. “Zijn jullie er klaar voor?”, roept een enthousiaste dame in sportief jack en dito schoenen, hetzelfde soort als waar Sjaan en Cor op lopen. Cor vindt het wel wat vroeg om aan tafel te gaan, maar vooruit maar, als iedereen er klaar voor is, is hij het zeker. Hij draait eerst nog even een shaggie, want ze zijn nog buiten en dan mag het van Sjaan.

Sjaan is boodschappen doen op het moment dat hun dochter Hanneke langskomt. Altijd wanneer Sjaan de deur uit is, neemt Cor het niet zo nauw met de door haar opgestelde huisregels, zoals: geen voeten op de salontafel, niet roken en geen borrels overdag. Hanneke kent haar vader en kent haar moeder, maar ze wil geen verklikker of politieagent spelen. En dus gaat ze zitten naast haar rokende en drinkende papa, die zijn voeten lekker op de tafel laat liggen.“Koffie, pap?”, vraagt ze. “Lekker, lieverd. Doe er ook maar zo’n gevulde koek bij.” Altijd gezellig met Hanneke. Ze maakt nooit opmerkingen over zijn groeiende buik, zijn rook- en drinkgedrag, en ze zet heerlijke koffie. Als Hanneke weer zit vertelt Cor:” Je moeder heeft voorgesteld om te gaan wokken samen. Hoe vind je dat?”“Wat gezellig!”, zegt Hanneke enthousiast, en verrast dat haar moeder met dit idee op de proppen is gekomen. “We gaan dan wel met een hele groep, maar dat maakt me niet uit.” Met Cor kan je immers alle kanten op. “Evengoed gezellig, hoor.” zegt Hanneke. “Volgens je moeder word je er slank van. Zal mij benieuwen, haha.” Cor kan het zich niet voorstellen, maar als Sjaan dit denkt, vindt hij het prima.“Slank worden van wokken? Dat ligt er maar helemaal aan, hoor….” Hanneke vraagt zich af waar haar moeder deze informatie vandaan heeft. “Ja, misschien omdat je het met stokkies doet.” Dan stapt Sjaan binnen met twee volle boodschappentassen. Hanneke begroet haar moeder en helpt haar om de boodschappen op te ruimen. Ondertussen vraagt ze waar ze gaan wokken.

Onderweg naar huis vertelt Arie dat hij Sjaan op de bank zag staan en op het moment dat hij naar haar zwaaide, ze ineens verdween alsof ze in een afgrond gleed. Door het raam keek hij naar binnen en zag haar liggen naast de bank, onder het gordijn. Via de achterdeur is hij naar binnen gegaan en heeft haar bevrijd van het gordijn.“Wat deed ze dan met dat gordijn naast de bank?”, vraagt Cor. “Ze wilde het gaan wassen.” “Was die Trees bij ons thuis?” Cor snapt er geen snars van. Arie moet lachen en vertelt dat hij Cor via zijn telefoon bij de Watertoren gevonden heeft, en niet bij de huisarts, zoals Sjaan vertelde. “Je hebt mij toch niet gebeld? Ik heb niks gehoord, hoor.” Het blijft een mysterie voor Cor.Dan stappen ze naar binnen. Sjaan heeft koffie gezet en zit met haar armen over elkaar aan de eettafel te wachten op een verklaring van Cor. Maar hij geeft haar geen kans en vraagt of ze zich geen pijn heeft gedaan. Arie wil hier verder geen getuige van zijn en vertrekt weer, de boze blik van Sjaan en het schuldige gezicht van Cor ontwijkend. “Bedankt, hoor buurman. Nee, niks gebroken of gekneusd. En jij? Hoe was het bij de huisarts?’, vraagt Sjaan met scherpte in haar stem.Zou ze weten dat ik gewoon een bakkie koffie ben gaan drinken, of zou ze echt in de veronderstelling verkeren dat ik bij de dokter geweest ben, vraagt Cor zich af. Hij vertrouwt op het laatste en weet dat hij misschien helemaal mis gokt. Maar op dat moment schiet hem een schitterend alibi te binnen.“Het was te druk bij de dokter, dus ik dacht , ik maak een ommetje. Goed voor mijn conditie. Ik ga volgende week wel.” Subliem, dacht Cor, hier kom ik mee weg. Hij ziet Sjaan ontspannen en weet dat hij goed zit. Sjaan schenkt hem koffie in en Cor drinkt ,eigenlijk met tegenzin, zijn derde kop koffie van die middag.“Ik denk dat het goed is als we binnenkort gaan wokken.”, zegt Sjaan. “Lekker”, zegt Cor, “Daar heb ik wel zin in.” “Met stokken, bedoel ik.”, zegt Sjaan. “Wat jij wil, lieverd.” Met Cor kan je alle kanten op.

Cor is onlangs bij de “huisarts” geweest op aanraden van Sjaan, maar eigenlijk moet ik zeggen dat Sjaan hem letterlijk richting huisarts geduwd heeft. Dat ging zo:Sjaan: ”Zit je nou alweer zo te hoesten! Zou je niet eens stoppen met die sigaretten; moet je de gordijnen nou eens zien. Ze waren wit toen ik ze kocht, maar Annie dacht laatst dat ik nieuwe beige vitrage had. Cor, ga alsjeblieft buiten roken en als je dan toch buiten bent, loop dan even door naar de huisarts voor dat geblaf van je. Het lijkt wel of er een zeehond in de kamer zit.”Terwijl Cor zijn shag in zijn jaszak stopt, zijn jas aantrekt en richting voordeur loopt, geeft Sjaan hem een klein duwtje richting voordeur. Cor stapt naar buiten en steekt daar een vers gedraaid shaggie op. “Cor! De huisarts is die kant op, hoor!” roept Sjaan hem na. “Ja, ja, ik weet het...”, wetende dat ze hem na zal kijken loopt hij in de goede richting om vervolgens af te slaan richting Damplein. Het is zonnig, maar nog wat fris. Te fris om op een bankje neer te strijken en dus loopt hij over de Kromme Zandweg. Hij zou best eens een bakkie kunnen doen bij de Watertoren.Sjaan is meteen in actie gekomen en heeft de keukentrap gepakt om de vitrage eraf te halen. Ze is ervan overtuigd dat de dokter haar Cor een rookverbod op gaat leggen en dus kunnen de gordijnen meteen weer eens hun oude witte kleur terug krijgen. Het eerste gordijn is eraf en Sjaan wil de trap verplaatsen, maar dat gaat nog niet zo gemakkelijk; er is te weinig ruimte tussen de bank en de muur om er een trap tussen te zetten. Hoe zal ze dat nou eens doen? Och, gewoon net zoals ze vroeger deed, ze klimt op de bank en gaat op de leuning staan. Zie je wel, ze kan het nog. Maar dan gaat het mis; ze glijdt met haar voet van de leuning en maakt een smak op de grond. In haar val rukt ze het gordijn van de rails en daar ligt ze dan, met een gordijn over haar heen, als een afgedekt lijk. En omdat ze klem ligt tussen bank en muur kan ze zich niet verroeren. Gelukkig heeft ze zich geen pijn gedaan, maar dat rotgordijn houdt haar gevangen. “Cor! COR!!! Och, dat is waar ook, die is naar de dokter. Wat nu? Help!” piept ze zachtjes, want stel dat iemand van buiten haar hier zo ziet liggen, het is vast geen gezicht. Ze worstelt nog wat met het gordijn, maar het gordijn wint de strijd en Sjaan ligt nog steeds. “Cor!” probeert ze nog eens, maar ze weet al dat dit vergeefse moeite is.