Wat vooraf ging: Sjaan stelt iets voor waarvan ze verwacht dat Cor zal gaan tegensputteren, maar hij toont zich heel gewillig.

Wat vooraf ging: Sjaan is gevallen in huis terwijl Cor van huis was. De overbuurman haalt Cor op.Onderweg naar huis vertelt Arie dat hij Sjaan op de bank zag staan en op het moment dat hij naar haar zwaaide, ze ineens verdween alsof ze in een afgrond gleed. Door het raam keek hij naar binnen en zag haar liggen naast de bank, onder het gordijn. Via de achterdeur is hij naar binnen gegaan en heeft haar bevrijd van het gordijn.“Wat deed ze dan met dat gordijn naast de bank?”, vraagt Cor. “Ze wilde het gaan wassen.” “Was die Trees bij ons thuis?” Cor snapt er geen snars van. Arie moet lachen en vertelt dat hij Cor via zijn telefoon bij de Watertoren gevonden heeft, en niet bij de huisarts, zoals Sjaan vertelde. “Je hebt mij toch niet gebeld? Ik heb niks gehoord, hoor.” Het blijft een mysterie voor Cor.Dan stappen ze naar binnen. Sjaan heeft koffie gezet en zit met haar armen over elkaar aan de eettafel te wachten op een verklaring van Cor. Maar hij geeft haar geen kans en vraagt of ze zich geen pijn heeft gedaan. Arie wil hier verder geen getuige van zijn en vertrekt weer, de boze blik van Sjaan en het schuldige gezicht van Cor ontwijkend. “Bedankt, hoor buurman. Nee, niks gebroken of gekneusd. En jij? Hoe was het bij de huisarts?’, vraagt Sjaan met scherpte in haar stem.Zou ze weten dat ik gewoon een bakkie koffie ben gaan drinken, of zou ze echt in de veronderstelling verkeren dat ik bij de dokter geweest ben, vraagt Cor zich af. Hij vertrouwt op het laatste en weet dat hij misschien helemaal mis gokt. Maar op dat moment schiet hem een schitterend alibi te binnen.“Het was te druk bij de dokter, dus ik dacht , ik maak een ommetje. Goed voor mijn conditie. Ik ga volgende week wel.” Subliem, dacht Cor, hier kom ik mee weg. Hij ziet Sjaan ontspannen en weet dat hij goed zit. Sjaan schenkt hem koffie in en Cor drinkt ,eigenlijk met tegenzin, zijn derde kop koffie van die middag.“Ik denk dat het goed is als we binnenkort gaan wokken.”, zegt Sjaan. “Lekker”, zegt Cor, “Daar heb ik wel zin in.” “Met stokken, bedoel ik.”, zegt Sjaan. “Wat jij wil, lieverd.” Met Cor kan je alle kanten op.

Even voorstellen: Cor (78 jaar) en Sjaan (74 jaar) zijn 54 jaar getrouwd, hebben twee kinderen, vijf kleinkinderen, een achterkleinkind en wonen op Dubbeldam. Je zult Cor en Sjaan gaandeweg leren kennen, dus ik ga hier geen karaktertrekken verklappen.Cor is onlangs bij de “huisarts” geweest op aanraden van Sjaan, maar eigenlijk moet ik zeggen dat Sjaan hem letterlijk richting huisarts geduwd heeft. Dat ging zo:Sjaan: ”Zit je nou alweer zo te hoesten! Zou je niet eens stoppen met die sigaretten; moet je de gordijnen nou eens zien. Ze waren wit toen ik ze kocht, maar Annie dacht laatst dat ik nieuwe beige vitrage had. Cor, ga alsjeblieft buiten roken en als je dan toch buiten bent, loop dan even door naar de huisarts voor dat geblaf van je. Het lijkt wel of er een zeehond in de kamer zit.”Terwijl Cor zijn shag in zijn jaszak stopt, zijn jas aantrekt en richting voordeur loopt, geeft Sjaan hem een klein duwtje richting voordeur. Cor stapt naar buiten en steekt daar een vers gedraaid shaggie op. “Cor! De huisarts is die kant op, hoor!” roept Sjaan hem na. “Ja, ja, ik weet het...”, wetende dat ze hem na zal kijken loopt hij in de goede richting om vervolgens af te slaan richting Damplein. Het is zonnig, maar nog wat fris. Te fris om op een bankje neer te strijken en dus loopt hij over de Kromme Zandweg. Hij zou best eens een bakkie kunnen doen bij de Watertoren.Sjaan is meteen in actie gekomen en heeft de keukentrap gepakt om de vitrage eraf te halen. Ze is ervan overtuigd dat de dokter haar Cor een rookverbod op gaat leggen en dus kunnen de gordijnen meteen weer eens hun oude witte kleur terug krijgen. Het eerste gordijn is eraf en Sjaan wil de trap verplaatsen, maar dat gaat nog niet zo gemakkelijk; er is te weinig ruimte tussen de bank en de muur om er een trap tussen te zetten. Hoe zal ze dat nou eens doen? Och, gewoon net zoals ze vroeger deed, ze klimt op de bank en gaat op de leuning staan. Zie je wel, ze kan het nog. Maar dan gaat het mis; ze glijdt met haar voet van de leuning en maakt een smak op de grond. In haar val rukt ze het gordijn van de rails en daar ligt ze dan, met een gordijn over haar heen, als een afgedekt lijk. En omdat ze klem ligt tussen bank en muur kan ze zich niet verroeren. Gelukkig heeft ze zich geen pijn gedaan, maar dat rotgordijn houdt haar gevangen. “Cor! COR!!! Och, dat is waar ook, die is naar de dokter. Wat nu? Help!” piept ze zachtjes, want stel dat iemand van buiten haar hier zo ziet liggen, het is vast geen gezicht. Ze worstelt nog wat met het gordijn, maar het gordijn wint de strijd en Sjaan ligt nog steeds. “Cor!” probeert ze nog eens, maar ze weet al dat dit vergeefse moeite is.